Τι κοινό έχουν οι Τούρκοι οπαδοί μιας τυχαίας ομάδας στην Τουρκία, με τον μέσο Έλληνα ποδοσφαιρόφιλο, τηλεθεατή και νοικοκυραίο; Μην σπάτε άδικα το κεφάλι σας. Η απάντηση είναι απολύτως τίποτα.
Ας πάρουμε λοιπόν το παράδειγμά των οπαδών της Galatasaray (photo). Ναι μεν, οι οπαδοί της συγκεκριμένης ομάδας έχουν πολλές φορές απασχολήσει τα αθλητικά media, με εξυβρίσεις, φανατισμούς και πλακάτ του τύπου «Δεν θα φύγετε από εδώ» και «Αυτές θα είναι οι τελευταίες σας 48 ώρες», αλλά, πώς να το κάνουμε, έτσι είναι τα media. Κινήσεις σαν αυτή της φωτογραφίας -που δεν τις βλέπουμε και κάθε μέρα στα γήπεδα- δεν πρόκειται να τις δούμε και ποτέ από κάποιο κανάλι στην τηλεόραση ή από κάποιο έγκυρο αθλητικό site. Εντάξει, η αλληλεγγύη δεν πουλάει και τόσο.
O μέσος Έλληνας νοικοκυραίος λοιπόν, που θα κάτσει στην πολυθρόνα του με την amstel να απολαύσει το ματσάκι του και να ακούσει το δημοσιογράφο να του χαϊδεύει τα αυτιά, είναι ο ίδιος νοικοκυραίος που σκέφτεται το διαβόητο «Τι ήθελε το μαλακισμένο στα εξάρχεια, τέτοια ώρα». Είτε το εξωτερικεύει, είτε όχι. Είναι εκείνος που μέτραγε τις ζημίες τότε. Είναι ο ίδιος που, παρακολουθώντας το Παναθηναϊκός – Ανόρθωση το Δεκέμβρη του 2008 και η όλη η κερκίδα φώναζε «Μπάτσοι, Γουρούνια, Δολοφόνοι», αυτός σκεφτόταν «Τι τα θέλουν αυτά τώρα σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι».
Από τη μία λοιπόν, οι Τούρκοι με πανό για το Γρηγορόπουλο. Από την άλλη ο Έλληνας που μέτραγε ζημιές το Δεκέμβρη. Διαλέγεις και παίρνεις. Και, πίστεψέ με, δεν έχει να κάνει με την εθνικότητα, ή τη μόρφωση, ή ο,τιδήποτε άλλο. Ούτε είναι ταξική ή πολιτική η διαφορά.
Είναι καθαρά θέμα συνείδησης.