Αρχικά, πρέπει να σας εξομολογηθώ κάτι. Τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει και ψάχνω παντού, σε βιβλία, σε ιστοσελίδες και blogs, ακόμη και στo ραδιόφωνο, προσπαθώντας να καταλάβω της εκφάνσεις και τις οριοθετήσεις του πολιτικού όρου «Αριστερά». Κατέληξα λοιπόν, πως τη σήμερον ημέρα για να έγκειται κάποιος στην Αριστερά, θα πρέπει να είναι ή αλληλέγγυος, ή διεθνιστής, ή αντιρατσιστής, ή φεμινιστής, ή οικολόγος, ή αντικαπιταλιστής και πάει λέγοντας.
Έρχεται λοιπόν μετά η Δημ.Αρ. και τα ισοπεδώνει όλα. Πλέον, δεν μένουμε σε λόγια και θεωρίες, μα προχωρούμε σε πράξεις… (νομοθετικού περιεχομένου). Ένας βροντερός αριστερός γνώμονας μπήκε για τα καλά στη ζωή των Ελλήνων… Η Αριστερά της ευθύνης. Τελεία.
Το απολαυστικότερο κομμάτι ήταν όταν συμμετείχε στην Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας (ή Συνευθύνης). Που έμπαινε μέσα ο πρόεδρος και τρίζαν τα πατώματα. Που τον κοιτάζαν οι άλλοι δυο κυβερνητικοί εταίροι και έτρεμαν. Περίμεναν πώς αι πώς πότε θα βαρεθεί και θα φύγει. Γιατί τον φοβόντουσαν. Τον Κουβέλη. Τον Αριστερό με Αλφα κεφαλαίο.
Αυτά. Τουλάχιστον θα πέσει το ποσοστό των Λευκών στις εκλογές.
Antifasi 